อรรถประโยชน์ของการ (มีลูก) อยู่โรงเรียนประจำ

Credited: http://anuman-ov.com

“โรงเรียนประจำ” อาจเป็นคำที่ดูโหดร้ายและน่าเกรงขามสำหรับคนหลายต่อหลายคน เป็นกลยุทธในการแก้ปัญหาและวิเทโศบายในการส่งออกชนิดหนึ่ง  ใครเคยดูหนังประเภทพ่อ กำลังจะมีแม่ใหม่ให้แก่ลูก แม่เลี้ยงใจร้ายมักแก้ปัญหาลูกเลี้ยงด้วยการส่งไปอยู่โรงเรียนประจำ ดูอย่างหนังเรื่อง “เดอะซาวน์ออฟมิวสิค” นั่นปะไร ตอนที่ลุงแมคถามบารอนเนสว่า จะรับมือกับ

ลูกเลี้ยงทั้งเจ็ดไหวละหรือ เธอถึงกับเชิดหน้าแบบทรงภูมิแล้วตอบว่า  “เคยได้ยินคำว่า โรงเรียนประจำ ไหมเล่าจ๊ะ”

ผู้เขียนเองเคยรับบทแม่เลี้ยงใจร้าย ส่งลูกจริงๆ (ของตน) เข้าโรงเรียนประจำที่วชิราวุธฯ ตั้งแต่ประถม ๓ เรียกว่าเขาเปิดรับชั้นไหนก็ส่งไปชั้นนั้น  ลูกหรือก็ตัวผอมแห้งแรงน้อย กระดูก กระเดี้ยวพร้อมที่จะหักได้ทุกสถานการณ์ พืชผักใบหญ้าอะไรก็กินไม่เป็น นอนห้องแอร์มาตลอด ดูเผินๆพนันกันร้อยขอสลึงเดียวว่า อยู่ไม่รอดเป็นแน่แท้ วันที่ไปส่งเข้าโรงเรียนวันแรกนี่ เสมือนกับ วัดดวงกันเลยทีเดียวว่าจะอยู่ได้หรือไม่  เอาเข้าจริงๆลูกเพียงแค่มีน้ำตามาให้เห็นแค่หนึ่งหยด แต่ยัยแม่อาการเข้าขั้นตรีทูต ร้องไห้ขี้มูกโป่ง สั่งเสียกันราวกับจะจากกันไปเป็นปี ทั้งที่สองสัปดาห์ นั้นเป็นฐานกรุณา ไม่เหมือนสมัยก่อนที่ได้กลับบ้านกันเพียงเดือนละครั้งเท่านั้น

เดือนแรกผ่านไป แม่อาการเหมือนเพิ่งฟื้นไข้ แต่ลูกดูจะปรับตัวได้เร็วกว่า ถึงจะผอมแห้ง เหมือนเดิม แต่การวิ่งเล่นกีฬาหนักก็ไม่ได้ทำให้กระดูกหักไปสักชิ้น กลับทำให้โรคภูมิแพ้ที่เป็นๆหายๆ ดีขึ้นเสียอีก พอนานๆเข้าเจ้าตัวเล็กกลับอยู่อย่างสนุกสนาน ทำให้แม่พาลน้อยใจว่าเห็นเพื่อนและ โรงเรียนดีกว่าพ่อแม่ไปโน่น

ต่อเมื่อนานๆเข้าปรับตัวได้และเริ่มชินนั่นแหละ จึงได้มองเห็นอรรถประโยชน์ของการอยู่ โรงเรียนประจำสมัยที่ลูกยังเล็กออกจะชัดเจนอยู่

• ในขณะที่เด็กหลายต่อหลายคนต้องตื่นตี ๕ เพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียน เจ้าตัวน้อยกลับได้ นอนเต็มอิ่มและตื่นสายกว่าเขาอื่น
• ในขณะที่เด็กหลายต่อหลายคนต้องผจญกับรถติดเป็นชั่วโมงท่ามกลางมลพิษ บ้างก็ต้องกินข้าวกันในรถ  บ้างก็ต้องท้องกิ่วเพื่อรอไปซื้อหมูปิ้งกับลูกชิ้นทอด

หน้าโรงเรียน  เจ้าตัวเล็กถึงกับทอดน่องเดินไปตึกเรียนท่ามกลางอากาศบริสุทธิ์

ยามเช้า กลับมากินอาหารเป็นเรื่องเป็นราว อย่างครบห้าหมู่ (แต่จะอร่อยหรือ ไม่นั้นไม่อาจทราบได้)

• ในขณะที่เด็กไทยสมัยนี้ (ยกเว้นเด็กที่เรียนโรงเรียนวัด) กว่าจะได้เข้าวัดสวดมนต์ ก็คงจะต้องเป็นโอกาสพิเศษ  เจ้าตัวเล็กกลับได้ขึ้นหอประชุมสวดมนต์เป็นทำนอง สรภัญญะอย่างไพเราะเพราะพริ้ง
• ในขณะที่เด็กอื่นๆพ่อแม่ต้องพาไปเรียนดนตรีวันเสาร์อาทิตย์ เจ้าตัวเล็กกลับได้ เรียนดนตรี ที่ตนชอบทุกวัน แถมพ่อแม่ก็ไม่ต้องพาไป (ฮ่า ฮ่า)
• ในขณะที่เด็กอื่นๆอาจเตร่ไปมาหลังเลิกเรียน เจ้าตัวเล็กกลับได้วิ่งอยู่บนสนาม กีฬาอันกว้าง ใหญ่ ออกกำลังให้ร่างกายแข็งแรง
• ในขณะที่เด็กอื่นๆต้องฝ่ารถติดกลับบ้าน บ้างก็กินข้าวเย็นในรถ (เหมือนขาไป) บ้างกว่าจะได้กินข้าวก็ค่ำมืด แถมยังทำการบ้านต่อจนดึกดื่น เจ้าตัวเล็กกลับ มีช่วงเวลาลอก เอ๊ย ทำการบ้านในเวลาที่กำหนดไว้อย่างชัดเจน
• ในขณะที่เด็กเดี๋ยวนี้เรียนพิเศษกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ทั้งเย็นหลังเลิกเรียน เสาร์และอาทิตย์ เจ้าตัวเล็กกลับไม่เคยต้องเรียนพิเศษอะไรกับเขา
• ในขณะที่เด็กอื่นอาจไม่มีโอกาสที่จะเรียนรู้ชีวิตการอยู่รวมกันกับผู้อื่น (ให้รอด) นักเรียนวชิราวุธฯทุกคนกลับมีทักษะในเรื่องนี้ตั้งแต่เล็กแต่น้อย ถึงจะถูกรังแกบ้าง ถูกกดดันบ้าง แต่เมื่อผ่านไปพวกตัวจ้อยเหล่านี้กลับเห็นเป็นเรื่องสนุกไปเสียอีก

การจากกันสองสัปดาห์ที่แรกๆเป็นไปอย่างทรมาน ในที่สุดก็ทำให้วันที่ได้กลับบ้านและพบ กันพร้อมหน้าพร้อมตาครอบครัวเป็นวันพิเศษที่มีคุณค่าสร้างความสัมพันธ์ในครอบครัวให้ดีขึ้นไปอีก

และแน่นอน ระเบียบวินัยและทักษะการดำรงค์ชีวิตคงเป็นสิ่งที่สอนกันได้ไม่ง่ายนักหากอยู่ที่บ้าน

ใครที่คิดว่าการอยู่ประจำจะทำให้เด็กขาดความอบอุ่น ก็คงต้องบอกเล่ากันในที่นี้เลยว่า เรื่องนี้ขึ้นอยู่กับพ่อแม่ หากเอาใจใส่เขาให้ดี อบรมเขาให้ถูกทาง ให้ความรักไม่ว่าเขาจะอยู่ที่ใด และทำให้รู้ว่าเขามีพ่อแม่ที่คอยเป็นกำลังใจและภูมิใจในตัวเขาเสมอนั้น เผลอๆจะดีกว่าอยู่ด้วยกัน แต่กลับไม่ให้ความเข้าใจเหมือนดังห่างกันดุจมีภูเขามากั้นเสียด้วยซ้ำ

พอเอาเข้าจริงๆเรื่องนี้ก็คงจะเป็นเรื่องของลางเนื้อชอบลางยา จะให้นำเอาประสบการณ์ ของครอบครัวหนึ่งมาเป็นตัวอย่างให้อีกครอบครัวหนึ่งนั้นหาได้ไม่

แต่ที่เขียนมานี้ก็ด้วยอยากแบ่งปันประสบการณ์ว่า การส่งลูกไปอยู่โรงเรียนประจำนั้น มิได้เลวร้ายเสมอไป ใครที่ส่งลูกไปอยู่แล้วก็ขอให้คิดถึงแง่มุมที่ดี  ใครที่กำลังคิดที่นำลูกเข้าโรงเรียน ประจำที่นี่แล้วลังเล  เกรงว่าจะมีแต่โทษภัย กลัวไปต่างๆนาๆ ก็ขอให้เชื่อเถิดว่าชีวิตการอยู่ประจำ                นั้นอย่างน้อยก็ยังมีอรรถประโยชน์ที่นำมาเล่าขานกันได้  เช่นเดียวกับที่ผู้เขียนได้ส่งลูกไปอยู่ประจำ  ตั้งแต่ยังเล็ก

และไม่เคยผิดหวังหรือคิดว่าตัดสินใจผิดพลาดเลย…แม้แต่นิดเดียว